कीस्सा त्या दिवसांतला आहे की आम्हा सर्व मित्रांना engineering नंतर पुण्यात नोकरी मिळाली व आम्ही सर्व जण पुण्यात भाड्याने घर घेऊन राहायला लागलो... नविन नोकरी, घरा पासून दुर, सगळे मित्र .. मग काय, काही विचारायलाच नको...मस्त मजा चालु होती... अगदी छान bachelor's life जगत होतो आम्ही सगळे...सहाजीकच प्रत्येक जण हा खुद की मर्जी का मालीक... त्यामुळे घरामध्ये हवं तस रहाणे, हव्या तेथे गोष्टी टाकणे, हवा तसा पसारा करणे यात काही नविन नव्हते... अचानक कोणाच्यातरी बावळट डोक्यात घर स्वछ ठेवण्याची कल्पना आली... "घर" हे "घर" वाटले पाहीजे असे आमच्या घार ( घारपुरे ) चे म्हणणे होते... अचानक घरात कपाटे आली...मग पडदे आले...झाडु व्यवस्थित मारल्या जायला लागला... आणि घार च्या डोक्यात एक प्रश्ण आला ...
" आपण इथे घर म्हणुन राहातो... सर्व गोष्टी घरच्या सारख्या करतो...तर मग आपल्या bathroom मध्ये प्रत्येकाचा वेगळा साबण कशाला ??? "
सगळे जण हैराण झालो...घार काही केल्या ऐकत नव्हता... अथक परीश्रम करुन सर्वांनी मिळुन त्याचे म्हणणे हाणुन पाडले..
शांत आवाजात घार म्हणाला " आता मला कळलं की आपल्या घराला घरपण का येत नाही " :) :) :)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
दिवस तेव्हाचे होते जेव्हा mobile हा प्रकार बर्या पैकी नविन होता... incoming call साठी पण पैसे पडायचे...मी honeywell मध्ये होतो त्या वेळेस... अचानक आमच्या आई च्या डोक्यात कुठुन तरी आले की मला mobile पाहीजे... आई ला विचारले की, " अगं कशाला ? तु घरीच असतेस ... landline आहेच...उगाच सांभाळण्याची कटकट होइल..".... पण नाही....
मी आई ला mobile दिला...
त्या नंतर १-२ दिवसां नंतर , दुपारची वेळ होती...मी एका meeting मध्ये होतो... मला एक खुप महत्वाचे presentation द्यायचे होते... आमच्या BU चे head पण meeting मध्ये होते... मी presentation देण्या साठी उभा राहणार तेव्हद्यात माझा mobile vibrate झाला...
" Aai calling... " आणि लगेच call बंद झाला...
आई ने आत्त्ता का call केला ?... काय झालं ??....phone का बंद केला ???
मी पटकन "excuse me" म्हणुन बाहेर आलो आणि desk पर्यंत न जाता लगेच mobile वरुन आई ला call केला... आई ने phone ऊचलला...
" ये ये ये .... तुला काय वाटल ? तुला एकट्यालाच मित्रां बरोबर missed call-missed call खेळता येते ?? मी तुझा call उचलला... "
आता काय बोलणार ?? :) :) :)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
माझ्या आई चे एक मामा आहेत... रमेश मामा... आई चे मामा असले तरीही आम्ही सगळे पण त्यांना प्रेमाने रमेश मामाच म्हणतो...
या गोष्टीला पण आता खुप वर्ष झाली... रमेश मामा एकदा hair dye विकत घ्यायला दुकानात शिरले...
रमेश मामा , " hair dye पाहीजे "
दुकानदार , " कोणत्या brand चा पाहीजे ? "
रमेश मामा , " Godrej चा द्या "
दुकानदाराने एक box समोर ठेवला..
रमेश मामा , " हा केव्हद्याला ? "
दुकनदार , " ७५ रुपये"
रमेश मामा , " बाप रे..... म्हणजे गड आला पण सिंव्ह गेला ना ... "
दुकानदार बुचकळ्यात पडला , " म्हणजे ??.... मी समजलो नाही साहेब .. "
रमेश मामा , " अहो.. केस तर काळे झाले...पण डोळे पांढरे झाले ना ... "
:) :) :)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Monday, June 30, 2008
Monday, June 2, 2008
What a day !!!!
काही काही गोष्टी आपल्याला कधी आणि का आठवतात हे सांगता येत नाही...आज जवळ-जवळ ४ वर्ष झाली या गोष्टीला, पण सगळ आजुन नजरे समोर तसच आहे...
मला आजुन नोकरी मिळाली नव्हती...पण खुप प्रयत्नां नंतर Honeywell मधुन interview चा call आला होता...interview सोमवारी होता आणि मधे ३-४ दिवस होते म्हणुन मी मित्रांच्या बरोबर घरी औरंगाबादला गेलो होतो...माझे मित्र आधिच पुण्यात नोकरी करत होते आणि मी त्यांच्याच बरोबर भाड्याने घर घेउन पुण्यात राहात होतो...हे माझे मित्र weekend साठी घरी आले की मग रविवारी रात्री १२ च्या बसने पुण्याला परत जायचे...या वेळेस पण तसच ठरवल होता...या बसला गर्दी असते म्हणुन नेहमी प्रमाणे reservation पण केले होते... मी, अमित आणि स्वप्निल...२६, २७, २८..." काय यार...इतक्या मागे... " असं नाक मुरडतच आम्ही booking केले होते...
reservation केलेले असल्यावर १२ च्या गाडीला १२ ला २ मिन कमी असताना तीथे जाउन बसलेल्या माणसाला उठवण्यात मजा येते ना... ( आम्ही खरच hopeless होतो )..बस मध्ये पाय ठेउन पाहीले तर २६, २७, २८ सोडुन पुर्ण बस भरलेली होती...बसच्या खाली पण खुप जास्त गर्दी होती..." पोपट झाला यार" असे म्हणत आमच्या जागेवर गेलो...तेथे त्या जागेवर एक bag ठेवली होती जी आम्ही उचालुन खाली थेवली आणि जागेवर बसलो...
२-३ मिन नंतर एक मणुस चढला व त्याने पाहीले की आपली जागा गेली...त्याला राग आला.. " reservation केले तर मग वेळेवर येता येत नाही का... स्वतःला समजता काय...माझी bag कोणी फेकली "...असे त्याने सुरु केले....आम्ही त्याला समजाऊन सांगण्याचा प्रयत्ना केला की bag फेकली नाही तर ठेवली आहे...तर मग त्याने सगळ्यां समोर आई-बहीणी वरुन शिव्या द्यायला सुरुवात केली... ते इतका घाण वाटत होत म्हणून मी त्याच्याकडे एक तुछ्ह कटाक्ष टाकला आणि खिडकीतुन बाहेर बघायला लागलो... " काय रे ढापण्या.. काय बघतोस ? " असा आवाज कानावर पडला म्हणुन तीकडे बघायला गेलो तर तीतक्यात त्या मणसाचा हात माझ्या चेहरयाच्या इतक्या जवळुन फीरला आणि केवळ माझ्या चष्म्याला त्याचे बोट लागुन चष्मा खाली पडला. मला कळलेच नाही काय झाले ते. मी चष्मा उचलला, डोळ्यावर चढवला..आणि दुसरया क्षणाला माझ्या हाताची पाच बोटे त्या माणसाच्या डाव्या गालावर उमटली होती.. कसे घडले , काय घडले माहीत नाही.. पण तो feel आजुन पण माझ्या हातांवर मला जाणवतो...तो माणुस चीडला पण तो काही बोलणार तीतक्यात लोक मध्ये पडले आणि त्याला बस मधुन खाली उतरवले...
पहाटे पुण्यात पोहोचलो...एक पण auto वाला meter प्रमाणे कोथरुड ला यायला तयार नाही.. दिडपट तर सोडा पण ८० रु. च्या खाली कोणी बोलायला पण तयार नाही..काय करणार..अडला हरी गाढवाचे पाय धरी...
सकाळी ९ वाजता निघताना अमोल चा shirt घातला कारण तो मझ्यावर छान दिसत होता...honeywell मध्ये पोहोचलो आणि पाहीले तर शर्ट ला लावलेल्या पेन मधुन शाई निघुन सगळा खिसा निळा झाला होता..
तसाच आत गेलो...receiption च्या तिथे बसलो...honeywell ची चमक-धमक बघत होतो मी...थोड्या वेळाने एक ताई आल्या आणि मला एका desk वर बसायला सांगितले...मग एक paper हातात दिला आणि म्हणे की हा apptitude चा paper सोडव...कधी नव्हे ते chance मिळाला होता...धपाधप १० च्या १० प्रश्ना सोडवुन टाकले...मस्त वाटत होतं एकदम...लगेच मी स्वतःला एका cubical मध्ये काम करण्याची स्वप्ने पण बघायला लागलो...
तेव्ह्ड्यात " This is the technical test paper" अस म्हणत त्या ताई ने स्वप्नं मोडले...written tech test paper ???....हे तर मला माहीतच नव्हते...माझी दांडी तीथेच गुल झाली...Engineering ची ४ वर्षे काय गोट्या खेळल्या का असा प्रश्न पडला कारण १ पण उत्तर येत नव्हते... मग लक्षात आले की paper हा instrumentation engineering चा आहे... त्या ताई ना बोलावुन सांगितले की मी instru नसुन electronics & tele-comm engineer आहे...
" तु instru engineer नाहीस ? " ताई
" नाही" मी म्हणलो
" मग इथे काय करत आहेस ? " ताई
" तुम्हीच बोलावले ".. मी
ती तीच्या साहेबांशी खुसुर-फ़ुसुर करुन आली आणि म्हणाली की तुला चुकुन interview चा call दिला...
माझ्या background मध्ये लगेच ’ दिल के अरमान आसुंओ में बेह गये " असं गाणं सुरु झालं... लगेच स्वप्नातला मी bag pack करुन company बाहेर निघतोय असे दिसायला लगले...
तेव्हड्यात त्या ताई ने मला आजुन एक कागद आणुन दिला आणि म्हणे " never mind... हा electronics चा paper आहे...हा सोडव " ...मी बिचारा...paper पहीला...येत तर काहीच नव्हते... मार-मार तुक्के मारले... शेवटी ५० पैकी ८ मिळाले...म्हंटल बोंबला....
त्या ताई ने सांगितले की आता आपण निघा...काही आसेल तर आम्ही कळवतो...किती प्रेमाने नकार होता ना तो ??? मझा "हनिऊ" झाला होता... हनिऊ म्हणजे हताश, निराश, ऊदास...
६ वजता gate च्या बाहेर आलो आणि माझी bike मला सापडेना...खुप शोधुन पण काही उपयोग झाला नाही...१० मिन नंतर लक्षात आले की bike चोरीला गेली आहे....हात पायच गळाले...तसाच आत गेलो...त्या ताई च्या साहेबाना सांगितले...ते मझ्या बरोबर बाहेर आले... " असेल रे इथेच कुथेतरी" असे ते म्हणत होते....
५ मिन इकडे-तीकडे पाहीले आणि कोपरया कडे हात दाखवुन ते म्हणाले " ते बघ "...मी इकदम आशेने तीकदे पाहीले..." त्या तीथे रीक्षा मीळेल "....मला काही कळालेच नाही....च्यायला...ते काका पक्के पुणेरी असले पाहीजेत....
मी रीक्षा करुन police station गाठल ... ते लोक FIR घ्यायला तयार नाही... २ दिवसाने बघु गाडी नाही मिळली तर असे म्हणुन ते पानाच्या टपरी कडे पसार पण झाले...मी आपला हडपसर च्या bus stop वर येऊन उभा राहीलो...
कोथरुड ला पोहोंचे पर्यंत दिड तास मी फ़क्त एकच विचार करत होतो की " बस्स झालं...आता call centre join करायचे... ५ महीन्यात ५० हजार कमवायचे ... नविन गाडी घ्यायची मगच औरंगाबाद ला जायचे....
इतका वाईट दिवस गेला तरीही भुक तर लागतेच...डब्बा यायचा आमच्या कडे...अमोल ने डब्बा उघडला आणि म्हणाला.... " व्वा....... पुरण पोळी..."
मला हसावे का रडावे तेच कळत नव्हते.... !!!!
मला आजुन नोकरी मिळाली नव्हती...पण खुप प्रयत्नां नंतर Honeywell मधुन interview चा call आला होता...interview सोमवारी होता आणि मधे ३-४ दिवस होते म्हणुन मी मित्रांच्या बरोबर घरी औरंगाबादला गेलो होतो...माझे मित्र आधिच पुण्यात नोकरी करत होते आणि मी त्यांच्याच बरोबर भाड्याने घर घेउन पुण्यात राहात होतो...हे माझे मित्र weekend साठी घरी आले की मग रविवारी रात्री १२ च्या बसने पुण्याला परत जायचे...या वेळेस पण तसच ठरवल होता...या बसला गर्दी असते म्हणुन नेहमी प्रमाणे reservation पण केले होते... मी, अमित आणि स्वप्निल...२६, २७, २८..." काय यार...इतक्या मागे... " असं नाक मुरडतच आम्ही booking केले होते...
reservation केलेले असल्यावर १२ च्या गाडीला १२ ला २ मिन कमी असताना तीथे जाउन बसलेल्या माणसाला उठवण्यात मजा येते ना... ( आम्ही खरच hopeless होतो )..बस मध्ये पाय ठेउन पाहीले तर २६, २७, २८ सोडुन पुर्ण बस भरलेली होती...बसच्या खाली पण खुप जास्त गर्दी होती..." पोपट झाला यार" असे म्हणत आमच्या जागेवर गेलो...तेथे त्या जागेवर एक bag ठेवली होती जी आम्ही उचालुन खाली थेवली आणि जागेवर बसलो...
२-३ मिन नंतर एक मणुस चढला व त्याने पाहीले की आपली जागा गेली...त्याला राग आला.. " reservation केले तर मग वेळेवर येता येत नाही का... स्वतःला समजता काय...माझी bag कोणी फेकली "...असे त्याने सुरु केले....आम्ही त्याला समजाऊन सांगण्याचा प्रयत्ना केला की bag फेकली नाही तर ठेवली आहे...तर मग त्याने सगळ्यां समोर आई-बहीणी वरुन शिव्या द्यायला सुरुवात केली... ते इतका घाण वाटत होत म्हणून मी त्याच्याकडे एक तुछ्ह कटाक्ष टाकला आणि खिडकीतुन बाहेर बघायला लागलो... " काय रे ढापण्या.. काय बघतोस ? " असा आवाज कानावर पडला म्हणुन तीकडे बघायला गेलो तर तीतक्यात त्या मणसाचा हात माझ्या चेहरयाच्या इतक्या जवळुन फीरला आणि केवळ माझ्या चष्म्याला त्याचे बोट लागुन चष्मा खाली पडला. मला कळलेच नाही काय झाले ते. मी चष्मा उचलला, डोळ्यावर चढवला..आणि दुसरया क्षणाला माझ्या हाताची पाच बोटे त्या माणसाच्या डाव्या गालावर उमटली होती.. कसे घडले , काय घडले माहीत नाही.. पण तो feel आजुन पण माझ्या हातांवर मला जाणवतो...तो माणुस चीडला पण तो काही बोलणार तीतक्यात लोक मध्ये पडले आणि त्याला बस मधुन खाली उतरवले...
पहाटे पुण्यात पोहोचलो...एक पण auto वाला meter प्रमाणे कोथरुड ला यायला तयार नाही.. दिडपट तर सोडा पण ८० रु. च्या खाली कोणी बोलायला पण तयार नाही..काय करणार..अडला हरी गाढवाचे पाय धरी...
सकाळी ९ वाजता निघताना अमोल चा shirt घातला कारण तो मझ्यावर छान दिसत होता...honeywell मध्ये पोहोचलो आणि पाहीले तर शर्ट ला लावलेल्या पेन मधुन शाई निघुन सगळा खिसा निळा झाला होता..
तसाच आत गेलो...receiption च्या तिथे बसलो...honeywell ची चमक-धमक बघत होतो मी...थोड्या वेळाने एक ताई आल्या आणि मला एका desk वर बसायला सांगितले...मग एक paper हातात दिला आणि म्हणे की हा apptitude चा paper सोडव...कधी नव्हे ते chance मिळाला होता...धपाधप १० च्या १० प्रश्ना सोडवुन टाकले...मस्त वाटत होतं एकदम...लगेच मी स्वतःला एका cubical मध्ये काम करण्याची स्वप्ने पण बघायला लागलो...
तेव्ह्ड्यात " This is the technical test paper" अस म्हणत त्या ताई ने स्वप्नं मोडले...written tech test paper ???....हे तर मला माहीतच नव्हते...माझी दांडी तीथेच गुल झाली...Engineering ची ४ वर्षे काय गोट्या खेळल्या का असा प्रश्न पडला कारण १ पण उत्तर येत नव्हते... मग लक्षात आले की paper हा instrumentation engineering चा आहे... त्या ताई ना बोलावुन सांगितले की मी instru नसुन electronics & tele-comm engineer आहे...
" तु instru engineer नाहीस ? " ताई
" नाही" मी म्हणलो
" मग इथे काय करत आहेस ? " ताई
" तुम्हीच बोलावले ".. मी
ती तीच्या साहेबांशी खुसुर-फ़ुसुर करुन आली आणि म्हणाली की तुला चुकुन interview चा call दिला...
माझ्या background मध्ये लगेच ’ दिल के अरमान आसुंओ में बेह गये " असं गाणं सुरु झालं... लगेच स्वप्नातला मी bag pack करुन company बाहेर निघतोय असे दिसायला लगले...
तेव्हड्यात त्या ताई ने मला आजुन एक कागद आणुन दिला आणि म्हणे " never mind... हा electronics चा paper आहे...हा सोडव " ...मी बिचारा...paper पहीला...येत तर काहीच नव्हते... मार-मार तुक्के मारले... शेवटी ५० पैकी ८ मिळाले...म्हंटल बोंबला....
त्या ताई ने सांगितले की आता आपण निघा...काही आसेल तर आम्ही कळवतो...किती प्रेमाने नकार होता ना तो ??? मझा "हनिऊ" झाला होता... हनिऊ म्हणजे हताश, निराश, ऊदास...
६ वजता gate च्या बाहेर आलो आणि माझी bike मला सापडेना...खुप शोधुन पण काही उपयोग झाला नाही...१० मिन नंतर लक्षात आले की bike चोरीला गेली आहे....हात पायच गळाले...तसाच आत गेलो...त्या ताई च्या साहेबाना सांगितले...ते मझ्या बरोबर बाहेर आले... " असेल रे इथेच कुथेतरी" असे ते म्हणत होते....
५ मिन इकडे-तीकडे पाहीले आणि कोपरया कडे हात दाखवुन ते म्हणाले " ते बघ "...मी इकदम आशेने तीकदे पाहीले..." त्या तीथे रीक्षा मीळेल "....मला काही कळालेच नाही....च्यायला...ते काका पक्के पुणेरी असले पाहीजेत....
मी रीक्षा करुन police station गाठल ... ते लोक FIR घ्यायला तयार नाही... २ दिवसाने बघु गाडी नाही मिळली तर असे म्हणुन ते पानाच्या टपरी कडे पसार पण झाले...मी आपला हडपसर च्या bus stop वर येऊन उभा राहीलो...
कोथरुड ला पोहोंचे पर्यंत दिड तास मी फ़क्त एकच विचार करत होतो की " बस्स झालं...आता call centre join करायचे... ५ महीन्यात ५० हजार कमवायचे ... नविन गाडी घ्यायची मगच औरंगाबाद ला जायचे....
इतका वाईट दिवस गेला तरीही भुक तर लागतेच...डब्बा यायचा आमच्या कडे...अमोल ने डब्बा उघडला आणि म्हणाला.... " व्वा....... पुरण पोळी..."
मला हसावे का रडावे तेच कळत नव्हते.... !!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)